Is natuurlijke weerbaarheid gewassen te verbeteren?
Geplaatst op 18 september 2020
Er bestaan grofweg twee methoden van natuurlijke weerbaarheid. Allereerst door morfologische aanpassingen. In dat geval heeft een ras bijvoorbeeld een dikkerblad, waardoor sommige ziekten en plagen minder kans hebben. De andere methode is door chemische aanpassingen (ook wel: secundaire metabolieten). Dan zijn er afweerstoffen in het gewas die het de belagers moeilijk maken.
Weerbaarheid is meetbaar
Maar welk stofje werkt tegen welke plaag of ziekte? Om die vraag te beantwoorden onderzocht onderzochten Wageningse wetenschappers plantmateriaal van een aantal telers van gerbera en roos. Van elk ras was bekend of het vatbaar was voor echte meeldauw. Met een metabolomics-methode maten en identificeerden onderzoekers afweerstoffen in het plantmateriaal. De methode werkt: de onderzoekers slaagden erin de weerbaarheid voor echte meeldauw te meten.
Plantenveredeling
Die kennis is nutting voor de veredeling van nieuwe rassen. Veredelaars weten nu waarop ze moeten letten bij rassenonderzoek en veredeling. Daarnaast onderzoekt WUR of het mogelijk is om de stoffen door teeltmaatregelen te stimuleren, zodat door de teelt een vatbaar ras minder vatbaar wordt. En misschien dat ooit natuurlijke gewasbescherming met deze methode kan worden ontwikkeld.
Waslaag
WUR onderzocht ook morfologische aanpassingen tegen echte meeldauw bij deze gewassen. Zo blijkt dat een dikke waslaag in roos niet alleen beschermt tegen uitdroging, maar ook tegen meeldauw. Ook bij deze aanpassing onderzoekt WUR of het mogelijk is door teeltmaatregelen de waslaag te versterken.
Het onderzoek naar natuurlijke weerbaarheid tegen meeldauw is een PPS met als deelnemende partijen LTO Glaskracht Nederland, Stichting Programmafonds Glastuinbouw/Stichting Kijk, Gewascoöperatie Roos, Gewascoöperatie Gerbera en Coöperatie Royal FloraHolland.?
